Μια πολύ πετυχημένη παρουσίαση, αυτή του νέου βιβλίου του Χρήστου Δασκαλάκη πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες, στον χώρο του κεντρικού βιβλιοπωλείου Πατάκης στην Αθήνα.

Ο κόσμος συνέρρευσε με πολλή χαρά και αγάπη για να γνωρίσει ένα παραμύθι γεμάτο νοήματα και ευαισθησία. «Ο Νικολύκος στη μακρινή Ντουλαποχώρα» κατάφερε να μαγέψει το κοινό και ο καλός φίλος Χρήστος να χαρίσει σε όλους υπέροχες στιγμές. Με πολύ κέφι υπέγραφε και αφιέρωνε σε όλους το βιβλίο του και με λόγια μεστά δώριζε ένα κομμάτι της ψυχής του. Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γρηγόρη, το έχει εικονογραφήσει εξαιρετικά ο Γιάννης Ζαμπέλης.

Ζήτησα από τον Χρήστο που έχει το χάρισμα να περιγράφει τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του στο χαρτί, να μου δώσει μια εικόνα της ημέρας της παρουσίασης όπως εκείνος τη βίωσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όμορφες σκέψεις ακολουθούν γεμάτες από συναισθήματα, αγάπη και φιλία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή. Παρά στιγμές ευτυχίας μαζί με φίλους και ανθρώπους που μιλάνε την ίδια πολιτισμένη γλώσσα.

«Το ημερολόγιο μιας υπέροχης μέρας»

«Βράδυ Παρασκευής και το άγχος μεγαλώνει... Από νωρίς στο γενικό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πατάκη, προσπαθούσα να εξοικειωθώ με το χώρο, να ξεγελάσω την αγωνία μου, να οραματιστώ τις άδειες καρέκλες γεμάτες με φίλους, να πείσω τον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά.

Τέταρτη στη σειρά παρουσίαση για εμένα, πρώτη για το βιβλίο του Νικολύκου, είχα αποφασίσει αυτήν τη φορά να μην ετοιμάσω τίποτα που θα ήταν κατασκεύασμα της προηγούμενης ημέρας. Ήθελα να μιλήσω με λόγια καρδιάς, αυθόρμητα, εμπνευσμένα από τους ανθρώπους που θα ήταν εκεί για να μας τιμήσουν και να αγκαλιάσουν το καινούριο μας βιβλίο.

Η ώρα επτά το απόγευμα και η κεντρική πόρτα του Πατάκη ξεκίνησε να υποδέχεται πρόσωπα γνωστά, χαμόγελα ζεστά, όμορφες παιδικές φατσούλες, ανθρώπους που ίσως να μην γνώριζα προσωπικά αλλά είχαμε «επικοινωνήσει» μέσα από τα γραπτά μου.

Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα... Ανάμεσα σε αγκαλιές, σε υπογραφές, σε αφιερώσεις, σε φωτογραφίες, σε ανταλλαγή ενέργειας και πολύ αγάπης, μας ενημερώνουν ότι η ώρα έχει πάει ήδη επτά και είκοσι, οι καρέκλες έχουν ήδη γεμίσει και εμείς, μαζί με τον φίλο και εικονογράφο του Νικολύκου, Γιάννη Ζαμπέλη, έπρεπε να ξεκινήσουμε την παρουσίαση.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες παρουσιάσεις είχαμε σκεφτεί πως σε αυτήν, ο μοναδικός πρωταγωνιστής της βραδιάς θα είναι ο νεαρός Νικολύκος... Έτσι, δεν υπήρχαν συνομιλητές, δεν είχαμε αφηγητές, δεν είχαμε έδρανο, είχαμε μόνο μια όμορφη ιστορία να μοιραστούμε και πολύ αγάπη από τους φίλους που είχαν κατακλύσει το χώρο.

Οι πρώτες λέξεις ακούστηκαν δειλά, το βίντεο που είχαμε ετοιμάσει γέμισε το χώρο με εικόνες, μουσική και συγκίνηση και η καρδιά μου ένιωθα ότι θα μπορούσε εύκολα να πεταχτεί έξω από το στήθος μου την στιγμή που έπρεπε να δώσω τον επίλογο, ευχαριστώντας και αποχαιρετώντας όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που τόσο ένθερμα μας είχαν αγκαλιάσει...

Για ακόμα μια φορά δεν μπόρεσα να κρατήσω τη συγκίνησή μου. Πώς να μείνεις «εγκρατής» μπροστά στην τεράστια αγκαλιά που ένιωθες να σε τυλίγει; Όταν με τους ανθρώπους του βιβλιοπωλείου ετοιμάζαμε τα καθίσματα, ήταν έντονη η σκέψη του αν θα καταφέρουν τελικά να γεμίσουν. Άλλωστε, όπως μας εμπιστεύτηκαν, το να γεμίσουν δεν ήταν κάτι που γίνεται συχνά, και αυτό για λίγο συγκράτησε τον «παιδικό» ενθουσιασμό μου. Τελικά η αίθουσα γέμισε, οι εκατό θέσεις του χώρου αποδείχθηκαν λίγες και εγώ με την άκρη του ματιού μου κρυφοκοιτούσα αγχωμένος τους φίλους που τόσο υπομονετικά στεκόντουσαν όρθιοι μέχρι το τέλος και αδιαμαρτύρητα περίμεναν να μας συγχαρούν και να βοηθήσουν με τον τρόπο τους θα επανέλθει στο σωστό σημείο η καρδιά μας...

Η απόσταση τελικά δεν στάθηκε εμπόδιο για όσους ήρθαν από μακριά, ούτε η κούραση, ούτε τα επαγγελματικά ραντεβού των φίλων που χρειάστηκε να τα ακυρώσουν. Και ένα απλό ευχαριστώ μοιάζει πολύ λίγο για όλη αυτή την υποστήριξη και την αγάπη που δεχτήκαμε.

Σε έναν κόσμο τόσο απρόβλεπτο και εύθραυστο, ένα παραμύθι έχουμε ανάγκη όλοι μας να πιστέψουμε και μερικούς αγαπημένους φίλους για να μας κάνουν να νιώσουμε δυνατοί και ασφαλείς. Και εκείνη τη βραδιά, ένιωσα πως εμείς τα είχαμε όλα...

Αφήνοντας πίσω τη φωτισμένη βιτρίνα του Πατάκη, ένιωσα ευλογημένος από το τέλος αυτής της μοναδικής ημέρας και τυχερός για τη μεγάλη αγκαλιά που οι φίλοι επεφύλαξαν για τον Νικολύκο και την ιστορία του.

Το να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου, το να έχεις τέτοιους αναγνώστες στο πλευρό σου, είναι μια μικρή απόδειξη ότι γύρω μας συνεχίζουν να υπάρχουν μοναδικοί άνθρωποι, άνθρωποι που αγαπούν, πιστεύουν και στηρίζουν ο,τιδήποτε νιώσουν ότι είναι όμορφο και αληθινό. Και αυτή η σκέψη, μέσα στον παράξενο και απρόβλεπτο κόσμο μας, μοιάζει πραγματικά πολύ ελπιδοφόρα και παρήγορη...

«Ο Νικολύκος στη μακρινή Ντουλαποχώρα», βρίσκεται πλέον στις πιο όμορφες γειτονιές και στα πιο ζεστά σπίτια. Εκείνα των ανθρώπων που τον αγάπησαν και ας ήταν μόνο ένας απλός, φοβισμένος νεαρός λύκος. Γιατί όλοι διαφορετικοί είμαστε τελικά, και αυτός ο κόσμος, όμορφος μέσα στη διαφορετικότητά του...

Αυτή η βραδιά, στην ψυχή μου, είναι αφιερωμένη σε αυτή την όμορφη χώρα που την λένε Ελλάδα και που σαν άλλος Νικολύκος παλεύει να βρει μια θέση στον κόσμο και ταπεινά προσπαθεί να αποδείξει ότι αυτό που μας φοβίζει ίσως τελικά να είναι και αυτό που μπορεί να μας μάθει τα περισσότερα και να μας κάνει λίγο καλύτερους.

Καλό βράδυ» Χρήστος