«Το κέντηµα είναι γλέντηµα, η ρόκα είναι σεργιάνι και αυτός ο δόλιος ο αργαλειός είναι σκλαβιά μεγάλη». Το στημόνι και το υφάδι, το χτένι και η σαΐτα, τα μιτάρια και οι πατήθρες αλλά και η ρόκα παίρνουν ζωή και γίνονται εργαλεία καλλιτεχνικά από τα χέρια της  κ. Ζωής Γκιώνη που ασχολείται πάνω από 70 χρόνια με την τέχνη του αργαλειού, αφού διανύει αισίως την ένατη δεκαετία της ζωής της.

Είναι η τελευταία υφάντρα αργαλειού της Ύδρας, η τελευταία μυημένη τεχνίτρια μιας μακραίωνης παράδοσης και μιας μοναδικής τέχνης: εκείνη της υφαντικής.

Η κυρά Ζωή ανθηρότατη και αειθαλής μίλησε για την μεγάλη της αγάπη, τους δύο αργαλειούς, ένα παλιό παραδοσιακό και ένα που της έφεραν από την Κρήτη που τους καμαρώνει τον ένα δίπλα στον άλλο, σε ένα μικρό δωμάτιο στο Παλιό Γυμνάσιο της Ύδρας, ένα χώρος μουσείο, μια εικόνα του παρελθόντος της παλιάς Ύδρας που η παρουσία της κυράς Ζωής της δίνει ζωή και την αναβιώνει...

Τα σχέδια της πολλά που περιλαμβάνουν κατασκευή κουρελούδων, πατάκια, χρωματιστά χαλιά, σχέδια με όμορφα μοτίβα ταγαριών, χαλιών αλλά μια σημαία της Ύδρας… όπως της είχε ζητήσει να υφάνει ένα παλιός Δήμαρχος του νησιού ο Περικλής Σεφεριάδης… λέγοντας: «έχει πολύ δουλειά η σημαία της Ύδρας, αλλά θα ήταν ένα υφασμάτινο κόσμημα»…